نشسته سایه ای از آفتاب بر رویش

به روی شانه طوفان رهاست گیسویش


ز دوردست سواران دوباره می آیند
که بگذرند به اسبان خویش از رویش


کجاست یوسف مجروح پیرهن چاکم

آهسته گویمت؛

نکند بشنود "رباب" از عمر اصغرش فقط؛

چند روز مانده است؛

زائر همیشه بعد نجف کربلا رود

یعنی غدیر اذن دخول محرم است

بعد از این بگذار قلب بیقراری بشکند
گل نمی روید چه غم گر شاخساری بشکند

باید این آیینه را برق نگاهی می شکست
پیش از آن ساعت که از بار غباری بشکند

گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه ام
صبر باید کرد تا سنگ مزاری بشکند

شانه هایم تاب زلفت را ندارد پس مخواه
تخته سنگی زیر پای آبشاری بشکند

کاروان غنچه های سرخ روزی می رسد
قیمت لبهای سرخت روزگاری بشکند